Uit: ‘De bruidsjurk.’ Verhaal
Signore Andrea Romolo uit Florence is uit hetzelfde hout gesneden als de heer Janssens in het Belgische Gent: hun vakmanschap, traditiegetrouw van vader op zoon overgedragen, gaat hand in hand met hun liefde voor de schoonheid van stoffen: wol, kant en katoen, zijde en fluwelen. Mooier dan bij hen, zijn ze niet te vinden. Meer dan een eeuw geleden, in de tijd dat er nog geen confectie was, begonnen de overgrootvaders van beide heren een handel in stoffen. Zij vestigden zich onafhankelijk van elkaar in Florence en Gent in statig negentiende eeuwse panden, waar het klassieke houten interieur de kwaliteit draagt van degelijkheid en duurzaamheid. Stijlvol. Zo gauw je hun beider zaak binnen komt, proef je de sfeer van weleer.
—–
Toen Eva niet veel later bij signore Romolo binnenstapte, een charmante heer van rond de zeventig, verwelkomde hij haar alsof zij hem al jaren kende en een van zijn beste klanten was. Hij begreep na haar eerste woorden, dat zij zijn liefde voor stoffen deelde. Als een ware Italiaanse signore vertelde hij alles wat zij weten wilde. Haar ogen dwaalden langs de stoffen op de schappen, gestapeld en gerangschikt op soort en kleur, toen hij een paar zware antracietkleurige boeken met stoffen omslag van onder de toonbank te voorschijn haalde. Hij legde ze geopend voor haar neer en sloeg de bladzijdes langzaam om. Aan de linkerkant waren stukjes stof -alle van dezelfde afmeting-nauwkeurig onder elkaar geplakt. Zij bekeek ze door haar loupe. In een sierlijk, ouderwets handschrift, dat haar aan het handschrift van haar vader deed denken, stond naast elk stukje stof iets geschreven.
Uit: ‘Een Steen voor de Hemel. Over een trektocht door het Karakorum gebergte op weg naar de K2.’ Nijmegen 2006
Terwijl de kameel mij draagt, draagt het landschap mijn gedachten. Zij vertonen een heel eigen samenhang en vormen een leven in zichzelf. Tussen de bergen door en over de bergen heen vloeien ze in elkaar over, verbreden en versmallen ze zich zoals de loop van de meanderende rivier naast me. Ze bewegen van het een naar het ander in het perspectief van de eindeloze verte, waar achter elke laatste berg een volgende verschijnt. Lang vergeten beelden komen in herinnering.